ஒரு காலத்தில், ஒரு சிறிய கிராமத்தில் ஒரு பழைய கடிகாரம் இருந்தது. அந்தக் கடிகாரம் கிராமத்தின் மையத்தில் இருந்த ஒரு பெரிய கோபுரத்தின் உச்சியில் பொருத்தப்பட்டிருந்தது. ஒவ்வொரு மணிநேரமும், அது துல்லியமாக ஒலி எழுப்பி, கிராம மக்களுக்கு நேரத்தைச் சொல்லும். அதன் ஒலி, வயல்களில் வேலை செய்யும் விவசாயிகளுக்கும், வீடுகளில் உள்ள பெண்களுக்கும், பள்ளியில் படிக்கும் குழந்தைகளுக்கும் நேரத்தின் ஓட்டத்தை உணர்த்தியது.
அந்தக் கடிகாரம் மிகச் சரியாக வேலை செய்யும். வெயில் காலம், மழை காலம், குளிர் காலம் என எந்தக் காலத்திலும் அது தவறாமல் ஒலிக்கும். கிராம மக்கள் அதன் துல்லியத்தை நம்பி தங்கள் வேலைகளைத் திட்டமிட்டனர். “கடிகாரம் இப்போ மணி அஞ்சாகுதுன்னு சொல்லுது, நேரமாகிடுச்சு, மாடுகளை ஓட்டிட்டு வீட்டுக்குப் போயிடலாம்” என்று விவசாயிகள் பேசிக் கொள்வார்கள்.
ஒரு நாள், கோபுரத்தின் உச்சியில் வேலை செய்யும் பணியாளர், கடிகாரத்தை சுத்தம் செய்ய வந்தார். அவர் கடிகாரத்தின் உள்ளே பார்த்தபோது, அதன் சில பற்கள் தேய்ந்திருப்பதைக் கண்டார். “இன்னும் கொஞ்ச நாள்ல இது வேலை செய்யாம போயிரும் போல இருக்கே” என்று தனக்குள் நினைத்துக் கொண்டார். இருந்தாலும், அவர் அதை சரி செய்ய எந்த நடவடிக்கையும் எடுக்கவில்லை.
நாட்கள் சென்றன. கடிகாரம் இன்னும் சரியாகவே ஓடிக் கொண்டிருந்தது. பணியாளர் அதை கவனிக்கவில்லை, கிராம மக்களும் கடிகாரம் எப்போதும் போலச் சரியாகச் செயல்படுகிறது என்று நம்பினர். ஆனால், உள்ளே, கடிகாரத்தின் பற்கள் மெல்ல மெல்ல இன்னும் தேய்ந்து கொண்டிருந்தன.
ஒரு நாள் மாலை, கிராம மக்கள் அனைவரும் ஆவலுடன் காத்திருந்த ஒரு நிகழ்வு நடந்தது. அது கிராமத் திருவிழாவின் தொடக்க நாள். இரவு சரியாக ஏழு மணிக்கு கடிகாரம் ஒலிக்கும் என்று அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது. அனைவரும் கோபுரத்தின் அருகே கூடினர்.
ஏழு மணி ஆனது. கடிகாரம் ஒலிக்கும் என்று எதிர்பார்த்தனர். ஆனால், எந்த ஓசையும் இல்லை. மக்கள் குழப்பமடைந்தனர். சில நிமிடங்கள் கழித்து, வேறு ஒரு கடிகாரத்தின் மூலம் மணி ஏழு ஆனதை உறுதிப்படுத்தினர். ஆனால் கோபுரக் கடிகாரம் மௌனமாக இருந்தது.
மறுநாள் காலை, பணியாளர் ஓடி வந்து பார்த்தபோது, கடிகாரம் முழுவதுமாக நின்று போயிருந்தது. உள்ளே இருந்த தேய்ந்த பற்கள் உடைந்து விழுந்திருந்தன.
“பழைய கடிகாரம்” என்ற கதையில், நாம் ஒரு எளிய ஆனால் ஆழமான உண்மையைக் கண்டோம்: ஒவ்வொருவரும் தன் கடமையைச் செவ்வனே செய்தால் மட்டுமே, ஒரு அமைப்பு அல்லது சமூகம் சீராகச் செயல்பட முடியும். கடிகாரம் தன் பணியைச் சரியாகச் செய்த வரையில், கிராம மக்களுக்கு அது காலத்தைச் சொல்லி, வாழ்க்கையை நெறிப்படுத்த உதவியது. ஆனால், உள்ளே ஏற்பட்ட சிறு தேய்மானத்தை முன்கூட்டியே சரி செய்யாததால், அது ஒரு நாள் முழுவதுமாக நின்று, கிராமத்தின் நம்பிக்கையைச் சிதைத்து, அவர்களது திட்டங்களை முறியடித்தது.
இது நம் அன்றாட வாழ்விலும் பிரதிபலிக்கிறது. ஒரு பணியாளர் தன் வேலையை நேர்மையுடனும் அர்ப்பணிப்புடனும் செய்யும்போது, நிறுவனம் வளர்ச்சி பெறுகிறது. ஒரு ஓட்டுநர் சாலை விதிகளைப் பின்பற்றி, பாதுகாப்பாக ஓட்டுவது என்பது அவரது கடமை. இதைத் தவறும்போது, விபத்துகள் ஏற்பட்டு, மற்றவர்களுக்கும் தீங்கு விளைவிக்கிறது.
ஒரு சிறு கவனக்குறைவு அல்லது கடமை தவறுவது, ஆரம்பத்தில் சிறியதாகத் தெரியலாம். ஆனால், காலப்போக்கில் அது பெரிய விளைவுகளையும், இழப்புகளையும் ஏற்படுத்தும். கடிகாரத்தைப் போலவே, நம் வாழ்விலும் நாம் எதிர்கொள்ளும் பிரச்சனைகளை ஆரம்பத்திலேயே கவனித்து, சரி செய்ய வேண்டும். “இது ஒண்ணும் பெரிய பிரச்சனை இல்லை” என்று அலட்சியப்படுத்துவது, இறுதியில் முழு அமைப்பையுமே செயலிழக்கச் செய்துவிடும்.
ஆகவே, நாம் ஒவ்வொருவரும் நம் கடமைகளை உணர்ந்து, அவற்றைச் செவ்வனே செய்யும்போது, அது தனிப்பட்ட வாழ்வில் மட்டுமல்லாமல், நாம் வாழும் சமூகத்திலும் நேர்மறையான மாற்றங்களை உருவாக்கும்.
