ஆதாம், ஏவாள் — இந்த இரண்டு பெயர்களும் உலகமெங்கும் பரவலாக அறியப்பட்டவை.
மனிதகுலத்தின் முதல் ஜோடியாக பைபிள், தோரா, குர்ஆன் போன்ற மத நூல்களில் அவர்கள் சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள்.
இவர்கள் கடவுளால் உருவாக்கப்பட்டவர்கள், ஒரு அழகிய தோட்டத்தில் வாழ்ந்தவர்கள்,
ஆனால் ஒரு மரத்தில் இருந்த தடை செய்யப்பட்ட கனியை சாப்பிட்டதால் கடவுளால் வெளியேற்றப்பட்டவர்கள் என்பதே பரிந்துரைக்கப்படும் கதை.
இந்தக் கதை நாம் பலரும் சிறுவயதில் கேட்டிருப்போம்.
ஆனால், இக்கதை எங்கே தொடங்கியது?
யாரால் எழுதப்பட்டது?
உண்மையில் அந்தக் கனி என்ன?
இவை குறித்து சிந்தித்ததில்லை என்றால், இது அதற்கான ஒரு அழகான வழிகாட்டல்.
முதலில், ஆதாம்–ஏவாள் என்ற பெயர்கள் யூதர்களின் தோரா என்ற நூலில் முதலில் தோன்றுகின்றன.
இது பைபிளின் பழைய ஏற்பாடு பகுதியாகும்.
ஆனால், இந்தக் கதையின் மூல வடிவம் யூத மதத்தில் தொடங்கியது அல்ல.
பல ஆய்வுகளும் வரலாற்று ஆதாரங்களும் இந்தக் கதையின் வடிவங்கள் பண்டைய சுமேரிய நாகரிகத்தில் இருந்திருப்பதை உறுதிப்படுத்துகின்றன.
சுமேரியர்கள், பாபிலோனியர்கள், அகாடியர்கள் போன்ற பழங்கால நாகரிகங்களில்
“அறிவின் மரம்”, “பாம்பு”, “மரணமில்லா வாழ்வு”, “பெண்ணின் விழிப்பு”
போன்ற சின்னங்கள் பல காவியங்களிலும், தேவதைக் கதைகளிலும் காணப்படுகின்றன.
குறிப்பாக இன்னானா என்னும் ஒரு பெண் தேவதையின் கதை, ஏவாளின் கதையைப் போலவே இருக்கிறது —
அறிவைத் தேடும் பெண், சோதனைகளை கடக்கும் பெண், மரத்தின் அடியில் இருக்கும் அனுபவம்.
இந்தக் கதை பின்னர் யூதர்களால் மாற்றி அமைக்கப்பட்டது.
அந்த மாற்றத்தில், பெண் அறிவை நாடியவளாகக் காட்சிப்படுத்தப்பட்டாலும், அது ‘பாவம்’ என்று பெயரிடப்பட்டது.
இந்தக் கதையை பின்பு கிறித்தவர்களும், முஸ்லீம்களும் தங்கள் மத நூல்களில் தத்தெடுத்து, தங்களது அடிப்படைகளில் பதித்தனர்.
அந்தக் கதையில் வரும் “விலக்கப்பட்ட கனி” – அது உண்மையில் என்ன?
பைபிளில் அதன் பெயர் கூறப்படவில்லை.
ஆனால் பின்பு “ஆப்பிள்” என்கிறது உலகம்.
ஏன்?
காரணம், பழைய லத்தீன் மொழியில் “malum” என்ற சொல்லுக்கு இரட்டை அர்த்தங்கள் –
ஒன்று “தீமை”, மற்றொன்று “ஆப்பிள்”.
மொழிபெயர்ப்புச் சிக்கலால், அந்தக் கனி ஆப்பிள் எனப் பரவியது.
உண்மையில், அது ஆப்பிள் அல்ல.
பலரும் அந்தக் கனியை அறிவைத் தூண்டும் ஒன்றாகக் கருதுகின்றனர்.
அறிவும் விழிப்பும் மனிதனுக்குத் தானாகவே வரவில்லை; அதைத் தேடவேண்டி இருக்கிறது.
அதையே ஏவாள் செய்தார்.
அதனால், ஏவாள் ஒரு குற்றவாளி அல்ல; அறிவை நோக்கிய மாந்தத்தின் முதல் அடி.
ஆனால் அந்த அறிவை மதங்கள் சமய கட்டளைகளால் அடக்க, அந்த முயற்சியை “பாவம்” எனப் பெயரிட்டன.
அந்தக் கனி ஒரு உண்மையான பழமல்ல.
அது விழிப்புணர்வின் சின்னம்.
ஒருவரை ஒருவர் காதலிக்கும் உணர்வின் தொடக்கம்.
சுய சிந்தனையின் நுழைவாயில்.
சிலர் அதனை புணர்ச்சி உணர்வின் விழிப்பாகக் கருதினார்கள்.
மற்றவர்கள் அறிவைத் தூண்டும் ‘மாயை நீக்கும்’ மருந்து போலக் கூறினார்கள்.
ஆனால் அனைத்து சிந்தனைகளும் ஒன்று மட்டுமே சொல்கின்றன —
அந்தக் கனி உண்மை பாவம் அல்ல, உண்மை அறிவு.
இந்தக் கதை மத நூல்களில் நுழைந்தது
ஒரு அறிவுக் கதையை சமய கட்டுப்பாட்டு கதையாக மாற்றவே.
பெண்கள் அறிவைப் பெறக்கூடாது என்பதே அதன் மறைநோக்கம்.
ஏவாளின் அறிவை ‘அவளின் தவறு’ என மாற்றுவதால் தான் பெண்களின் வாயையும் அறிவும் அடக்கப்பட்டன.
அதன் மூலம், ஆணின் ஆதிக்கமும் மதத்தின் கட்டுப்பாடும் உறுதிப்படுத்தப்பட்டது.
ஆதாம்–ஏவாள் கதை ஒரு உண்மையான வரலாறு அல்ல.
அது ஒரு பழங்கால சிந்தனையின் திருடப்பட்ட உரை.
சுமேரியக் கவிதையை, யூதர்களின் சட்டமாதிரியான போக்கில் மீட்டெடுத்துக் கொண்டு,
ஒரு சமயக் கட்டுப்பாட்டுக் கதையாக மாற்றியமைத்ததே அதன் முகம்.
அந்த விலக்கப்பட்ட கனி — ஒரு விழிப்புணர்வின் கனியாக இருந்த ஒன்று —
பின் காலத்தில் பாவத்தின் பழமாயிற்று