சென்னை நகரின் மையப்பகுதியில், ஒரு பரபரப்பான சலசலப்புடன் இயங்கிக் கொண்டிருந்தது ‘வேர்விடும் கனவுகள்’ என்ற பெயர்ப்பலகை கொண்ட சிறிய புத்தகக் கடை. அதன் உரிமையாளர், ஆதித்யா. புத்தகங்களை நேசிப்பவன், இலக்கியத்தில் மூழ்கிக் கிடப்பவன். அவனுக்குப் பெரிய கனவுகள் உண்டு: ஒருநாள் உலகின் சிறந்த நூலகங்களைப்போல் ஒரு நூலகத்தை உருவாக்க வேண்டும், ஒவ்வொரு வாசகனையும் அவன் தேடும் புத்தகத்தோடு இணைக்க வேண்டும். ஆனால், அவனுடைய நிதர்சனமோ, சிறிய கடையும், வாடகைக்குப் போராடும் நிலையும்தான்.
ஒருநாள் மாலை, வழக்கம்போல கடையில் புத்தகங்களை அடுக்கிக் கொண்டிருந்தான் ஆதித்யா. கதவைத் திறந்து ஒரு மெல்லிய காற்றுடன் உள்ளே வந்தாள் யாழினி. அவளுடைய கையில் ஓவியங்கள் அடங்கிய ஒரு பெரிய பை இருந்தது. அவளின் கண்கள், ஆதித்யாவின் நூலகக் கனவுகளைப்போலவே, பெரிய கனவுகளைச் சுமந்திருந்தன. அவள் ஒரு நவீன கலைஞர். தான் வரையும் ஓவியங்கள் மூலம் உலகின் கவனத்தை ஈர்க்க வேண்டும், சமூகத்திற்குத் தன் கலையின் மூலம் ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்பதே அவளின் லட்சியம். ஆனால், அவளுடைய திறமைக்கு ஏற்ற அங்கீகாரம் இன்னும் கிடைக்கவில்லை.
“இந்தக் கடைக்குள்ள ஒரு தனி உலகம் இருக்கு,” யாழினி புன்னகையுடன் கூறினாள். “நான் ஒரு புதிய கலைப் படைப்புக்கான தேடலில் இருக்கேன். உங்ககிட்ட ஏதேனும் புத்தகம் இருக்குமா, கலை வரலாறு பற்றி?”
ஆதித்யா அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான். “கலையா? இங்க வாருங்கள். கலை என்பது வெறுமனே வர்ணங்கள் மட்டுமல்ல. அது ஒரு வாழ்க்கை முறை. அது ஒரு பயணம்.” என்று கூறி அவளுக்குப் பல புத்தகங்களைக் காட்டினான்.
அன்று தொடங்கிய அவர்களின் நட்பு, மெல்ல மெல்லக் காதலாக மலர்ந்தது. ஆதித்யா யாழினியின் ஓவியங்களைப் பாராட்டினான். அவளுடைய ஒவ்வொரு படைப்பின் பின்னாலும் இருக்கும் தத்துவத்தை ஆராய்ந்தான். அவனுடைய கடையில் அவளுக்கு ஒரு சிறிய இடத்தை ஒதுக்கி, அவளுடைய ஓவியங்களை அங்காடிக்கு வந்தவர்களுக்குக் காட்டினான். யாழினி, ஆதித்யாவின் நூலகக் கனவுகளைக் கேட்டாள். அவனுடைய ஒவ்வொரு எண்ணத்திலும் அவளுக்கு ஒரு புதிய உத்வேகம் கிடைத்தது.
ஒருநாள், ஆதித்யாவின் கடைக்கு எதிரே ஒரு பெரிய சங்கிலித்தொடர் புத்தகக் கடை திறக்கப்பட்டது. ஆதித்யாவின் சிறிய கடைக்கு வியாபாரம் குறைந்தது. அவன் மனம் தளர்ந்து போனான். “என்னோட கனவுகள் எல்லாம் வெறும் காற்றுல கரைஞ்சு போற மாதிரி இருக்கு, யாழினி,” என்று சோகத்துடன் கூறினான்.
யாழினி அவன் தோளைத் தட்டினாள். “காற்றுல கரையும்னா, அதை நாம ஒரு பாடலாவோ, ஒரு படமாவோ மாத்தலாம், ஆதித்யா. உன் கனவுகள் வெறும் கனவுகள் இல்ல. அதுக்கு உயிர் கொடுக்க வேண்டியது நாமதான். நீ உன்னோட புத்தகக் கடையை வெறும் கடையா பார்க்காதே. அது ஒரு சமூக மையமா மாத்து. வாராவாரம் இலக்கியக் கூட்டங்கள், நூல் வெளியீடுகள், குழந்தைகளுக்கான கதை சொல்லும் நிகழ்வுகள்னு ஆரம்பிக்கலாம். அது உன் கடைகூட.”
யாழினியின் வார்த்தைகள் ஆதித்யாவின் மனதில் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தின. அவளை ஊக்கப்படுத்த, ஆதித்யா தன் கடையிலேயே ஒரு சிறிய கலைக் கண்காட்சியை நடத்த யாழினிக்கு உதவினான். யாழினியின் ஓவியங்கள் பலரையும் கவர்ந்தன. அந்தக் கண்காட்சி ஆதித்யாவின் கடைக்கு ஒரு புதிய பார்வையாளர்களைக் கொண்டு வந்தது. ஆதித்யா, யாழினி கூறியது போல், தன் கடையில் இலக்கிய நிகழ்வுகளையும், சிறு புத்தக வெளியீடுகளையும் நடத்தத் தொடங்கினான். யாழினி அதற்குத் தேவையான சுவரோவியங்களை வரைந்து கடையைப் புதிய தோற்றத்திற்குக் கொண்டு வந்தாள்.
இப்படியாக, ஆதித்யாவின் ‘வேர்விடும் கனவுகள்’ ஒரு புத்தகக் கடையாக மட்டுமில்லாமல், ஒரு கலாச்சார மையமாக மாறியது. யாழினியின் ஓவியங்களுக்கு அங்கே ஒரு நிரந்தர இடம் கிடைத்தது. அவளுடைய கலைப் படைப்புகள் சமூகத்தில் நல்ல மாற்றங்களை ஏற்படுத்தின. அவர்களது காதல், வெறும் உணர்வுபூர்வமான ஈர்ப்பு மட்டுமல்ல. அது ஒருவரையொருவர் உயர்த்தி, பரஸ்பர இலக்குகளை அடையச் செய்யும் ஒரு சக்தி வாய்ந்த தூண்டுதலாக இருந்தது.
ஆதித்யா, யாழினியின் கைகளைப் பிடித்துக்கொண்டு, கடலுக்கு அலைகளைப்போலப் புதிய கனவுகளைத் தங்கள் மனதுக்குள் உருவாக்கிக்கொண்டே இருந்தான். “நீ இல்லாமல் இந்தக் கனவுகள் சாத்தியமில்லை, யாழினி,” என்றான்.
யாழினி அவனைப் பார்த்துப் புன்னகைத்தாள். “நீதான் என் கலைஞன், ஆதித்யா. உன்னோட ஒவ்வொரு கனவும் எனக்கு ஒரு புதிய ஓவியத்தைத் தீட்ட உத்வேகம் கொடுக்குது. நாம ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் காற்றின் மொழி மாதிரி.”
அவர்கள் இருவரும், தங்கள் பயணத்தில், வெற்றிகளையும் தோல்விகளையும் சந்தித்தார்கள். ஆனால் ஒவ்வொரு முறையும், ஒருவருக்கொருவர் பக்கபலமாய் நின்று, தடைகளைத் தாண்டி முன்னேறினார்கள். அவர்களின் காதல், வெறும் காதலல்ல; அது ஒருவருக்கொருவர் கொடுத்துக்கொண்ட உத்வேகம், வளர்ச்சிக்கான அர்ப்பணிப்பு, மற்றும் ஒருவருக்கொருவர் சிறந்ததாய் ஆக வேண்டும் என்ற ஆழ்ந்த ஆசையின் வெளிப்பாடு
