பூமி சுழல்கிறது. இந்த சுழற்சி வெறும் அச்சுக்கு இடையே நடக்கும் புவியியல் இயக்கம் அல்ல. அது ஒரு உயிருள்ள பிணைப்பாக, நம்மைப் போலவே ஒரு உணர்வோடு, சமநிலையை நாடும் உள்சுழற்சி. மனிதன் இந்த உலகில் சாதனைகள் செய்யும் வீரனாக değil, இந்த இயற்கையின் ஓர் நுண்ம உயிரியாகவே இருக்கிறான். ஆனால் அவன் தன்னை மேலானவன் என்று கருதி இயற்கையின் பிணைப்புகளை அறுக்கத் தொடங்கியபோது, பூமி அவனை மௌனமாக நோக்கிக்கொண்டு தன்னிலை திருத்தத் தொடங்குகிறது.
ஒரு தாயின் சீரழிந்த உடல்நிலை, குழந்தையின் தவறான உணவுப் பழக்கங்களைப் பிரதிபலிப்பதைப்போல், புவியின் சுழற்சி மாறும் போது அது மனித சமூகத்தின் சமநிலை இல்லாத நடவடிக்கைகளின் பிரதிபலிப்பு. இது வெறும் அறிவியல் தரவுகளின் புள்ளிவிவரமாக அல்ல, வாழ்வின் உணர்வான மொழியாக உள்ளது. கடைசி இருபது ஆண்டுகளில் புவியின் சுழற்சி அச்சு சுமார் 10 மீட்டர் வரை நகர்ந்திருப்பது, பனிப்பலகைகளின் உருக்கம், கடல் நீரின் எழுச்சி, வடகிழக்கு பருவமழையின் திசை மாறுதல்—all are not isolated incidents; they are the silent roar of an imbalanced planet.
முன்னர் பஞ்சு விவசாயம் செய்த ஒருவன், இன்று தன் நிலத்தில் உப்பு படிந்து வருவதை காண்கிறான். நகரத்தில் வாழும் ஓர் ஊழியர், மே மாத வெப்பம் ஏப்ரலில் வந்து விட்டதைக் கவனிக்கிறான். பள்ளிக்குழந்தைகள் வெப்ப வேதனையால் தத்தளிக்கின்றனர். இவை எல்லாம் இயற்கையின் மாற்றம் மட்டுமல்ல; அது நம்முடைய செயல் விளைவுகளின் பிரதிபலிப்பு.
புவியின் ஈர்ப்பு மையம் என்பது நிலையான ஒன்றல்ல; அது இயற்கையின் உள்ளார்ந்த அதிர்வுகளால் வலமாறுகிறது. அது வலமாறும்போது, வெப்பம் எங்கு அதிகமாகச் சேரும், மழை எங்கு செல்லும், புயல் எங்கு திரும்பும்—all these are recalibrated. இதனால் ஏற்படுகிறது ஒரு மன உளைச்சல் போன்ற நிலை. அந்த உளைச்சல் மனிதனின் உள்ளத்திலும் பிரதிபலிக்கிறது. அழுத்தம், சோர்வு, குழப்பம்—all these are not just psychological but also ecological reflections.
இயற்கையை நாம் ஒரு பாழாக்கப்படும் பொருளாகப் பார்ப்பது, ஒரு பெரிய தவறு. அது ஒரு தாய்மாதிரி அமைதி கொண்ட உயிராக இருக்கிறது. நம் செயலில் துடிக்கிறது. நம் தவறில் துடிப்பதோடு, அவள் அதை திருத்தும் முயற்சியில் நம்மையும் ஆழமாகக் குலைக்கிறாள். அவள் கொடுக்கும் பதில் நேரடியாகவோ நெடுவழியாகவோ வரலாம்; ஆனால் அவை நம்மைப் பற்றித்தான் சொல்கின்றன.
இந்த சுழற்சி அழிவுக்கானது அல்ல. அது சீருக்கானது. பூமி நம்மைப் பார்த்து “நீ தவறினாய்” என்று சாடுவதில்லை. அது, “நீ திருந்து” என்று சுழல்கிறது. அந்த சுழற்சி ஒரு அழகிய இசை போல், சீரற்ற இசையில் இருந்து திருந்தும் ராகமாய் உருமாறுகிறது. நாம் அந்த இசையை மனத்தில் கேட்கத் தயாராக இருந்தால், அது நம்மை அழைக்கும் ஒரு சமாதான இசை.
புவியின் கோணச் சாய்வு மாறும்போது பருவநிலையும் மாறுகிறது. வங்காள விரிகுடாவில் உருவாகும் புயல்கள் கடந்த வருடங்களை விட வலிமைசாலிகளாக மாறிவருகின்றன. தமிழ் நாட்டில் சில பகுதிகளில் மழைத் தாரை தாரையாக பெய்கிறது, மற்ற பகுதிகளில் பூமி வெயிலில் கரிகிறது. இது புவியின் ஒரே கூச்சல்: “நான் சீர்பட முயற்சிக்கிறேன்; நீயும் உன் பாதையை திரும்பிப் பாரு.”
இயற்கை என்பது கணக்குகளால் மட்டும் அறியக்கூடிய ஒன்றல்ல. அது உணர்ச்சியால் உணர வேண்டிய பிணைப்பு. பூமி உன்னோடு பேசுகிறாள்; அவள் உன் தடங்களைப் பார்கிறாள். நீயும் உன் செயல்களை அவளோடு ஒத்திசைய வேண்டும். அதன் முதல் படி — மனசாட்சி. அதன் இரண்டாவது படி — பயனுள்ள செயல்.
ஒரு சிறு குழந்தை தன் கட்டுமான விளையாட்டில் ஒரு கறையை தவறவைத்தால், அது முற்றாக இடிக்கப்படும். ஆனால் அடுத்த முறை அதைக் கவனமாகச் செய்யத் தொடங்கும். மனிதனும் இப்போது அதே நிலைக்கு வந்திருக்கிறான். பூமியின் சமநிலை மீள வேண்டும் என்றால், முதலில் மனிதன் தன் உள்ள சமநிலையை தேட வேண்டும். அந்த தேடலே, இப்போது மனித வாழ்க்கையின் முக்கியக் கடமையாக இருக்கிறது.
