ஒரு குழந்தை தாயின் வயிற்றில் உருவாகும்போது, அந்தக் குழந்தையின் குணநலன்கள், மனநிலை, உடல் அமைப்பு ஆகியவை அனைத்தும் தாயும் தந்தையும் அளிக்கும் மரபணுக்களால் முடிவடைகின்றன. ஆனால் இன்று சில நாடுகள், இந்த இயற்கையான நடைமுறையை மாற்றி, குழந்தையின் மரபணுக்களில் செயற்கையாக கையெழுத்திடத் தொடங்கியுள்ளன.
அமெரிக்காவிலும் சீனாவிலும் சில விஞ்ஞானிகள், “CRISPR” எனப்படும் ஒரு டிஎன்ஏ ‘கத்தியை’ பயன்படுத்தி குழந்தையின் மரபணுவை மாற்றியுள்ளனர். சீனாவில் 2018-ஆம் ஆண்டு ஹீ ஜியன்குய் என்ற விஞ்ஞானி, இரட்டைக் குழந்தைகளை உருவாக்கும்போது HIV நோயால் பாதிக்கப்படாதவாறு, அவர்களின் மரபணுவை மாற்றினார். உலகம் முழுவதும் அதிர்ச்சியும், கண்டனமும் கிளம்பியது. ஆனால் அதே நேரத்தில், இது போல் மரபணு மாற்றம் செய்யும் முயற்சிகள் இராணுவத் துறைகளிலும் வேறுவிதமாக நடந்துகொண்டது.
போருக்கு செல்லும் வீரர்கள் வலி உணரவே கூடாது. தூக்கம், பசி, பயம் ஆகியவை இல்லாமல் செயல்படவேண்டும். அத்துடன், தண்டனை பற்றிய பயமோ, இரக்க உணர்வோ இல்லாமல் எதிரியை சுடவேண்டும். இதற்காக சில மரபணுக்களை அவர்கள் உடலில் உள்ளபோதே மாற்றுகிறார்கள். உதாரணமாக, MAOA எனும் மரபணு ஒருவருக்கு வேகமாக கோபம் வரவைக்கும். அதையேச் சேர்த்தால் போர்க்களத்தில் பயம் இல்லாமல் தாக்குதல் செய்வதற்காக பயன்படுகிறது. OXTR எனும் மரபணுவை மாற்றினால், ஒருவர் இரக்கம் உணர்வை அடியோடு இழந்து விடுவார்.
இதுபோன்ற மரபணு மாற்றங்களை மேற்கொண்டு உருவாக்கப்படும் குழந்தைகள், இன்று சில ஆயுதம் இல்லாத போர்களுக்காக தயாராகிறார்கள். அவர்கள் வளரும்போது, ஒரு பறவையைத் தொட்டாலும் வலிப்பதைக் கூட உணர மாட்டார்கள். நண்பனை உரசிக்கொண்டால், கவலையோ வருத்தமோ இருக்காது. சிரிப்பும், அழுகையும் ஒரு வேடிக்கை மாதிரியே இருக்கும்.
இந்தக் குழந்தைகள், நாளை சாதாரண சமுதாயத்தில் கலந்துவிடும்போது, அவர்களின் வேறுபாடு நாம் அறியாதபடி இருக்கும். ஒரு பெண் தனது வாழ்க்கைத் துணையாக ஒருவர் ஒருவரைத் தேர்வு செய்கிறாள். ஆனால் அவர் ஒரு மரபணு மாற்றப்பட்ட ஆணாக இருக்கலாம். அவர் அவரை திருமணம் செய்துகொண்டு பிள்ளை பெறுகிறாள். அந்தப் பிள்ளை, இயற்கை உணர்வுகளே இல்லாமல், ஒரு உணர்ச்சி மரணமாக வளர்கிறான். அவன் யாரையும் நேசிக்க மாட்டான். யாரையும் காயப்படுத்த மாட்டேன் என்ற உறுதி அவனுக்கே இருக்காது.
இது உணர்வுகள் இல்லாத ஒரு சமுதாயம் உருவாவதற்கான பாதை.
இதேபோல, இன்று பல பெண்களுக்கு குழந்தை பிறக்காத நிலை வருகிறது. மருத்துவமனைகள், IVF அல்லது test-tube baby எனப்படும் முறையில் குழந்தைகளை உருவாக்குகின்றன. ஆனால் சில நாடுகளில், அந்த குழந்தைகள் ‘சிறந்தவையாக’ இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக, அவர்களின் மரபணுக்களும் மாற்றப்படுகின்றன. அந்த மரபணு மாற்றப்பட்ட குழந்தைகள், சந்தோஷமாகவும், வலிமையாகவும் தோன்றலாம். ஆனால் அவர்களது மன உணர்வுகள் இயற்கை வழியில் இல்லாமல் இருக்கும் வாய்ப்பு அதிகம்.
மனித சமுதாயம் இது குறித்து சிந்திக்க வேண்டிய நேரம் இது. எதிர்காலத்தில் நம் மகனோ மகளோ, இத்தகைய மரபணு மாற்றப்பட்ட ஒரு குழந்தையை காதலித்து திருமணம் செய்துகொள்வார்கள். நாம் கேட்பது இப்போது தான்: அவர் இயற்கை மனிதனா, இல்லையா? என்பதை எப்படி அறிவது?
தெரியாது. அந்த உணர்வு, அந்த உணர்வு இல்லாமை – வெளிப்படையாகத் தெரியாது.
நாம் போர் என்று சொல்வது இன்று ஆயுதமில்லை. மரபணு மாற்றப்பட்ட மனிதர்கள் – உணர்வற்ற மனிதர்கள் – சமுதாயத்தில் கலந்து விடுவார்கள் என்றால், நம் குழந்தைகளை நம்மால் பாதுகாக்க முடியுமா? அவர்கள் இரக்கம் இல்லாத குழந்தையுடன் வாழ வேண்டிய நிலை வரும்போது, நாம் என்ன செய்யப் போகிறோம்?
அறிவியல் வளர்ச்சி என்ற பெயரில் மனித மனதை மாற்ற முயற்சிப்பது, மனித இனத்தின் எதிர்காலத்தையே களைகட்டுகிறது. இப்படி ஒரு செயலை நாம் தடுத்து நிறுத்தவில்லை என்றால், ஒரு நாள், எங்கே உணர்ச்சி இருக்கிறது, எங்கே செயற்கை இருக்கிறது என்பதையே நம்மால் அடையாளம் காண முடியாது.
இது ஒரு போர்க்கால விஞ்ஞான வெற்றி அல்ல.
இது மனித இதயத்தின் மேல் நடத்தப்படும் ஆயுதமில்லாத ஒரு தாக்குதல்.
மரபணு மாற்றப்பட்ட குழந்தைகள் – நாம் விழித்திராத போது நம் வாழ்வில் நுழைந்து விடுவார்கள்.
அவர்கள் நம் இனத்தை, நம் உயிரணுக்களை, நம் உணர்வுகளையும் மாற்றி விடுவார்கள்.
அப்போது நம்மால் “மனிதம்” என்ற சொல்லை மீண்டும் சொல்ல முடியுமா?