“மறுமை வாழ்க்கை இருக்கிறது; அதில் நாம் நல்லோர் என்றால் சொர்க்கம், கெட்டோர் என்றால் நரகம்.”
இந்த வாசகம் நம்மில் பலருக்கும் குழந்தை பருவத்திலிருந்தே காதில் விழுந்திருக்கும்.
ஆனால் இந்தக் கருத்தின் பின்னால் பதுங்கியிருக்கும் மனித சுதந்திரத்தின் அடிமைத்தனத்தை யார் கண்டு பிடிக்கிறார்கள்?
யார் கேள்விப்படுகிறார்கள்?
இந்த சூழ்ச்சியை கேள்வி கேட்காமல் ஏற்கச் செய்வதற்காகதான் ‘மறுமை வாழ்க்கை’ என்ற மாயை உருவாக்கப்பட்டது. இது ஒரு போலி தீர்வு.
உண்மையை ஒளிக்கிறது. நியாயத்தைக் கடக்கும் வஞ்சகர்களுக்கு பாதுகாப்பு தருகிறது.
துன்பத்தில் இருக்கும் மக்களுக்கு பொய்யான நம்பிக்கையை விதைக்கிறது.
அதுவும் பெண்களுக்கு, தாழ்த்தப்பட்ட மக்களுக்கு, சாதிய அடிமைகளுக்கு—இந்த ‘மறுமை’ என்ற வலையை மிகவும் கொடுமையாக பயன்படுத்துகிறார்கள்.
“உனது துன்பம் கடவுள் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்”, “அவர் நீண்ட காலம் காத்திருக்கச் சொல்கிறார்”, “உன் புண்ணியத்திற்கு பரிசு மேலே கிடைக்கும்” என்று அவர்கள் வாழும் துன்ப வாழ்க்கையை இயற்கையாகவும் நீதியாகவும் மாற்றுகிறார்கள்.
இந்த வெறும் வார்த்தைகள் மூலம், உலகின் மிகப் பெரிய திருட்டு நிகழ்ந்திருக்கிறது: மனிதனின் வாழ்வை இழைத்திருக்கும் திருட்டு!
சாக்கிரடீஸ் (469–399 BC) – மனிதனிடம் இயற்கையாகவே நல்கப்பட்ட மன சக்தி, சிந்தனை, சுயநலம், நீதிபுணர்வு ஆகியவை உள்ளன என்றார்.
“உண்மையைத் தேடுவதற்கான வழி – தன்னைத்தானே கேள்வி கேட்பது.”
– சாக்கிரடீஸ்
இந்த மண்ணுலக வாழ்க்கையிலே நீதியை தேட முடியாவிட்டால், வேறு வாழ்க்கை என்பது வஞ்சகம்.
அதாவது நீ இங்கே துன்பப்படுகிறாய், ஆனால் மறுமையில் நல்லது நடக்கும் என்கிற அமைப்பைக் கடுமையாக எதிர்த்தவர்.
சாக்கிரடீஸ்
பிளாடோ (427–347 BC) தனது நூலான “Republic”-இல் மறுமை நம்பிக்கைகளை ஆளும் வர்க்கம் மக்களை அடக்குவதற்காக உபயோகிக்கிறது என்பதை வெளிப்படையாக சொன்னார்.
“மனிதர்கள் இருளில் பிறக்கிறார்கள். அவர்கள் வெளியே சென்று ஒளியை காணும் வரை – அவர்கள் அடிமைகள்.”
– பிளாடோவின் ‘அல்லகரி ஆவணக் குகை’ உவமை
அதாவது,
மறுமை என்பது பிம்பமயமாக கட்டப்பட்ட குகை.
அதிலிருந்து வெளியே வர வேண்டியது மனிதனின் அறிவால் மட்டுமே முடியும்.
பிளாடோவின் கோட்பாடுகள்,
மறுமை வாழ்க்கை என்பது உண்மை கிடையாது;
உண்மையான வாழ்க்கை – சிந்தனையாலும், நீதியாலும் நிரம்பிய இப்பொழுதே.
கார்ல் மார்க்ஸ் (1818–1883) தன் மிகப்பெரிய சமூகவியல் புரட்சியின் அடிப்படையில் சொன்னார்:
“:மக்கள் தங்கள் வாழ்க்கையின் துன்பங்களை உணராமல்,
அதை சமாளிக்காமல்,
ஒரு மறுமை வாழ்வின் பெயரில் பொறுத்துக் கொண்டிருப்பதைச் சீராக விமர்சித்தார்.
அதாவது –
“மறுமை வாழ்க்கை” என்பது சமூக அநீதிகளைக் கேள்வி கேட்க முடியாமல் பைத்தியமாக்கும் பைதியம்.
அது –
பழித்தலையும், பசியையும், பஞ்சத்தையும், பணியில்லாமையையும் புரட்சியில்லாமல் சகித்துக் கொள்ளும் ஒரு பிம்பவாதம்.
சே குவேரா (1928–1967) ஒரு புரட்சியாளனாக மட்டுமல்ல,
மனித சுதந்திரத்தை மறுமை இல்லை என்ற கோணத்தில் புரிந்த ஒரு வாழ்வியல் வீரனாக வாழ்ந்தார்.
“We cannot be sure of having something to live for unless we are willing to die for it.”
– Che கெவர
அவர் சொன்னார்:
இங்கு மக்கள் அடிமையாக இருக்கிறார்கள் என்றால், அதற்கெதிராகவே வாழ்க்கை இருக்க வேண்டும்.
அதற்காகவே நம் உயிரையே கொடுக்க வேண்டும்.
சே,
மறுமையில் நலமில்லை,
இப்போதே நலமாக வாழ்வது சாத்தியம் –
அதற்காகவே குபா, போலிவியா, ஆப்பிரிக்கா – அனைத்திலும் புரட்சியாளராகவே நடந்தார்.
இயேசு கிறிஸ்து ( அவருடைய உண்மையான வரலாற்று இயேசு)
மறுமையை விற்பனை செய்யவில்லை.
அவர் எளிய மக்களிடம் சொன்னது:
“அன்பு செய். உன் அயலானைப் போல உனையும் நேசி. பசியாராளுக்குச் சோறு அளி.”
அவர், பெண்கள் கல்வி படிக்க கூடாது என்ற சமூகத்தின் நடுவே,
நீதியைப் பேசினார், வறியோரை பாதுகாத்தார், பணக்காரரை எதிர்த்தார்.
மறுமையை அவர் மற்றவர் மீது சுமத்தியதாக இல்லை.
அதை யாரெல்லாம் செய்யலானார்கள் என்றால்,
அவருக்குப் பிறகு வந்த மத அடிப்படையிலான நிறுவனங்கள் –
அவர்கள் தான் மறுமையை
ஒரு ப்ராடக்ட் மாதிரி,
இங்கு ஒழுங்காக அடிமையாக இருந்தால் மட்டும் கிடைக்கும் வரமென்று காட்டினார்கள்.
இன்று – மனிதன் மறுமையை நிராகரித்து மறுபிறப்பை கட்டுகிறது
இன்று, நாம் வாழும் காலம் –
அறிவியலும், சிந்தனையும், சமூக விழிப்பும் உயர்ந்து வரும் புது பகல்.
எதற்காக இங்கு பிறந்தோம்?
என்ன காரணமின்றி துன்பப்பட வேண்டும்?
மறுமையை நம்பி இப்போது வாழும் வாழ்வை விட்டுவிடுவது ஏன்?
இத்தனை கேள்விகளுக்கான பதில் –
தத்துவவாதிகளிடமும், புரட்சியாளர்களிடமும், உண்மையாளர்களிடமும் உள்ளது.
அவர்கள் சொல்கிறார்கள்:
இங்கேயே நீதி வேண்டும்.
இங்கேயே சுதந்திரம் வேண்டும்.
இங்கேயே நன்மை வேண்டும்.
இங்கேயே வாழ்வின் இன்பம் வேண்டும்.
நாம் பிறந்தது இந்த மண்ணில்.
நம் உடலின் ஒவ்வொரு அணுவும் இந்த பூமியின் அடியில் இருந்த தூளிலிருந்து வந்தது.
நம் மூச்சில் உள்ள காற்று இந்த மரங்களின் வாயுவால் வந்தது.
நம் உயிர் – இந்த வாழ்வின் தேன்.
அதனால் நம் வாழ்க்கை இங்கேயே. இப்போதுதான். இந்த தருணத்தில்தான்.
மனிதனின் DNA-யில் –
அன்பு, தியாகம், உண்மை, நியாயம் ஆகியவை இயற்கையாகவே உள்ளன.
அவனை சிந்திக்க வைக்கும் மூளை இருக்கிறது.
அவனை உணர வைக்கும் மனம் இருக்கிறது.
அவனுக்கு கடவுள் வந்து கற்றுக் கொடுக்க வேண்டியதில்லை – ஏனெனில் அவன் இயற்கையால் அறிவுள்ளவன்.
இந்த வாழ்க்கையே அவனுக்கு வழங்கப்பட்ட பரிசு.
இந்த தருணமே அவன் வாழ வேண்டிய சொர்க்கம்.
இந்த மண்ணே அவனது புனிதத் தலம்.
இந்த உயிர்களே அவனது பரிசுத்த சகோதரர்கள்.
மறுமை வாழ்க்கையின் பெயரில்,
மனிதனை அடிமையாக வைத்துக் கொண்டிருக்கும் இந்த சூழலை முற்றிலும் மறுக்க வேண்டிய நேரம் இது.
இங்கே – இந்த பூமியில் –
மனிதன் தனது சுதந்திரமான வாழ்வை,
அனுபவிக்க வேண்டியது அவனது பிறப்புரிமை.
அதை இழக்க வைக்கும் எந்த நம்பிக்கையும், எந்த மத குருவின் உரையும், எந்த மறுமை கோட்பாடும் –
அவனது மனித நலத்துக்கும் பிரபஞ்ச நீதிக்கும் எதிரானது.
அனுபவியுங்கள் – இங்கே, இப்போது, இந்த மண்ணில்..
